Poezja Micińskiego została od początku lubiana za zjawisko oryginalne, wyjątkowe, unikalne. Dramaturgia, realizująca wizję "teatru-świątyni", wykraczała poza standardy teatralne epoki, zwiastowała dramat ekspresjonistyczny. Najwięcej rozbieżnych ocen wywoływały powieści: dostrzegano w nich albo chaotyczność i destrukcję reguł gatunku, albo przeciwnie -świeże, synkretyczne formy prozatorskie, przynoszące projekty jednostkowego i narodowego odrodzenia.
Autor Xiędza Fausta łączył swobodę wyobraźni z bogatą erudycją (indywidualne interpretacje symboli, mitów, tradycji religijnych), był buntowniczym wizjonerem, zarazem przyjmował rolę "nauczyciela narodu", czuł się spadkobiercą romantyków (zwłaszcza Słowackiego), interesowała go także pragmatyka życia społecznego ("tężyzna narodu"), wtajemniczenie w "wiedzę tajemną" łączył z fascynacją najnowszymi osiągnięciami nauki. Stwarzał paradoksalne projekty religijne (Lu-cyferyzm Chrystusowy - synteza ofiarnej miłości i krytycznej wiedzy, mocy, wszechstronnej intensywności) i antropologiczne, inspirowane m.in. Myślą Friedricha Nietzschego, Henri Bergsona, Williama Jamesa (Życie świeże, czyli egzystencja otwarta, ryzykowna, przełamująca granice i tabu, twórcza, łącząca rozwój duchowy z witalizmem).
Miciński, artysta-kreator, proponuje nam literaturę niepokojącą, wieloznaczną, skierowaną ku egzystencjalnemu przebudzeniu i przemianie odbiorcy. Xiądz Faust, powieść inicjacyjna, o wtajemniczeniu, doczekała się ostatnio kilku ważnych opracowań, jednak - jako antykwaryczny rarytas - pozostaje praktycznie niedostępna, istnieje na prawach legendy. Niniejsza edycja, pierwsze wydanie krytyczne, ma szanse wprowadzić to największe prozatorskie dzieło Micińskiego w krąg doświadczeń współczesnego czytelnika.
gratisowy fragment: