Niniejsza praca jest pierwszą w polskiej literaturze historyczno-artystycznej próbą przekrojowej analizy zjawiska powtarzania planów w architekturze sakralnej Rusi od przeciętniewiecza do lat powojennych. Prowincjonalizm znamionujący sztukę tego obszaru, odizolowanego od nowatorskich ośrodków artystycznych, pozwala nad wyraz trafnie scharakteryzować przyczyny wielokrotnego użytkowania tych samych rzutów.
W pracy przedstawiono jednocześnie przykłady warsztatowego powielania planów, jak ponadto urzędowe projekty charakterystyczne. Do pierwszej kategorii należą m.in. Świątynie powtarzające rzut katedry łacińskiej we Lwowie, grupa kościołów halowych z pocz.
XVI w. (m.in. Nowe Miasto, Rohatyn) czy XVII-w. Historyzujące kościoły na rzucie treflowym (m.in. Potok Złoty, Podhajce). Drugą analizowaną w pracy kategorię stanowią projekty urzędowe, w tym plany tzw.
Musterkirchen (kościołów charakterystycznych), opracowane poprzez austriackie urzędy budowlane. Jest to pierwsza tak skrupulatna analiza tego pomijanego dotychczas zjawiska. Dodatkowo przedstawiono tu nieznane w polskiej literaturze wiedeńskie pierwowzory projektów Musterkirchen dla Galicji i omówiono kościoły charakterystyczne, zaprojektowane na przełomie XIX i XX wieku przez K.
Piekarskiego i T. Obmińskiego oraz dzieła W. Dayczaka. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
