Autorka efektownie i jasno rekonstruuje, jak definiowano emocje i w jaki sposób umieszczano je w szerszym myśleniu na temat świata i moralności; jakie prezentowano typologie emocji; jak tłumaczono ich pochodzenie; jak opisywano ich związek z rozumem. To znaczna praca i duży wyczyn autorki (...), potrafiła na trzystu stronach swojej opowieści przeprowadzić czytelnika po szlakach i bezdrożach myśli Platona i Tukidydesa, Jamesa i Darwina, Hobbesa i Spinozy, ukazując niuanse, paradoksy, konsekwencje ich teorii. Wędrujące pojęcie emocji i jego niepewny związek z sentymentem, afektem, wolą, kaprysem, intelektem – oto właściwy bohater tej książki. ( ) Problem postawiony w książce jest kluczowy dla zrozumienia klasycznych i współczesnych stanowisk w zakresie polityki, antropologii i socjologii emocji. Autorka stosownie szuka „emocji" w etyce i polityce i wspaniale argumentuje na rzecz tego, że emocja nie eliminuje racjonalności, lecz ją konstytuuje. Z recenzji prof. Dr. Hab. Szymona Wróbla Karolina Wigura podjęła próbę zmierzenia się z ideą, której imienia nie potrafię znaleźć, ale o której wiem, że działa, niekiedy jawnie, innym razem w ukryciu, wzruszając podstawy naszej chłodnej racjonalności, wstrząsając gruntem racji, na którym stwarzamy schematy codziennego wnioskowania, miażdżąc siłą zbiorowych lęków, łudząc nadziejami osiągalnego szczęścia. ( ) Autorka przygotowała monografię, w której idea ta żyje, oddziałuje i ma swoją własną historię, opowiedzianą skrupulatnie i systematycznie. Z recenzji hab. Dr. Hab. Jolanty Żelaznej Karolina Wigura jest adiunktem w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Członkini Zarządu Fundacji „Kultura Liberalna". W latach 2016–2018 współdyrektorka programu „Knowledge Bridges: Poland – Britain – Europe" w St. Antony’s College na Uniwersytecie Oksfordzkim. Studiowała na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Ludwiga Maximiliana w Monachium. Stypendystka m.in. Wiedeńskiego IWM, GMF i Leadership Academy for Poland. Opublikowała książkę Wina narodów. Przebaczenie jako strategia prowadzenia polityki (2011), wskazaną nagrodą im. J. Tischnera,, a także, wraz z Jarosławem Kuiszem i Wojciechem Sadurskim, niełatwe rozliczenia z przeszłością (t. I i II, 2018).