Tematem książki jest analiza wybranych wyrażeń funkcjonujących w obrębie różnorodnych odmian języka hiszpańskiego (głównie andyjskiej i paragwajskiej) w sposób odmienny od normatywnego. Autorka wychodzi z założenia, że przyczyną różnic są zmiany semantyczno-dyskursywne, wynikające z konieczności pogodzenia w języku hiszpańskim dwóch różniących się pomiędzy sobą wizji świata (europejskiej i andyjsko-amazońskiej), a także dwóch przeróżnych systemów językowych: zorientowanego na czas systemu języka hiszpańskiego i zorientowanych na aspekt języków substratowych.
Analiza została przeprowadzona przy pomocy zaproponowanej poprzez autorkę metodologii lingwistyki kulturowej, potraktowanej jako wielopłaszczyznowa teoria badawcza, której mocne elementy (semantyczny, pragmatyczny, kognitywny, etc.) służą jako narzędzia badawcze w zależności od typu zjawiska językowego i warunków jego występowania.
Praca jest przykładem rzadko spotykanej monografii napisanej z zastosowaniem źródeł nowoczesnych, podających sprawdzone dane, powiązane w sposób prowadzący do wniosków, które mogą zainteresować bardzo różne grono czytelników: typowo językoznawców, ale także etnologów i etnografów, kulturoznawców, filozofów i ogólnie pojmowaną „kulturalną" publiczność.
