Niejasna, sprawna, trudno dostrzegalna, nieprzystępna – tak często określa się politykę regionalną Unii Europejskiej. Tymczasem jest ona jedną z najważniejszych polityk publicznych, zwłaszcza ze względu na liczba środków pochodzących z budżetu UE na rozwój i tworzenie wysokiej jakości życia. Jednocześnie Polska jest jednym z największych beneficjentów tej polityki, stąd zasadność podejmowania problematyki optymalizacji unijnej polityki regionalnej. Autorzy najważniejszych opracowań w polskiej literaturze przedmiotu odwołują się z reguły do aspektów normatywnych (prawnych i regulacyjnych) bądź rozstrzygnięć administracyjnych. Brakuje natomiast analiz odnoszących się do polityki regionalnej w kontekście procesu politycznego, sposobu jej tworzenia, uzgadniania priorytetów rozwojowych, sposobów podejmowania decyzji.
W coraz bardziej złożonych społeczeństwach, układach regionalnych, w których mamy do czynienia ze zjawiskami o zintegrowanym charakterze, otwarcie się polityki regionalnej na innych – pozapaństwowych i pozaunijnych – aktorów jest działaniem w kierunku powiększenia jej wydajności. Integruje się to z koniecznością ustalania instrumentów nie tyle ustandaryzowanych, ile przypasowanych do potrzeb i pragnień adresatów, a zarazem osiągających założone cele badanej polityki. Równocześnie wskazuje to na pokaźniejsze wyzwanie w zakresie sterowania unijną polityką regionalną.
Punktem wyjścia rozważań przedstawionych w niniejszej książce jest spojrzenie na politykę regionalną Unii Europejskiej z punktu widzenia nauki o polityce publicznej. Ta atrakcyjna perspektywa poznawcza zezwala na namysł nad unijną polityką regionalną jako działaniem, w wyniku którego władza, a także obywatele organizują proces rozwiązywania problemów związanych z rozwojem. Mowa tutaj o sferze solidnych działań, a nie tylko walki o władzę.
Autor dokonuje oceny podejścia opartego na politykach publicznych na podstawie analizy polityki regionalnej w kontekście jej optymalizacji. Nie bez znaczenia pozostaje środowisko instytucjonalne, dekonstrukcja europejskiego procesu politycznego rozumianego jako kolekcja etapów angażujących rozmaitych aktorów, instrumenty, procedury i interakcję pomiędzy nimi. To wszystko składa się na cykl tworzenia polityki regionalnej UE także w krajach członkowskich, a zatem i w Polsce.
W coraz bardziej złożonych społeczeństwach, układach regionalnych, w których mamy do czynienia ze zjawiskami o zintegrowanym charakterze, otwarcie się polityki regionalnej na innych – pozapaństwowych i pozaunijnych – aktorów jest działaniem w kierunku powiększenia jej wydajności. Integruje się to z koniecznością ustalania instrumentów nie tyle ustandaryzowanych, ile przypasowanych do potrzeb i pragnień adresatów, a zarazem osiągających założone cele badanej polityki. Równocześnie wskazuje to na pokaźniejsze wyzwanie w zakresie sterowania unijną polityką regionalną.
Punktem wyjścia rozważań przedstawionych w niniejszej książce jest spojrzenie na politykę regionalną Unii Europejskiej z punktu widzenia nauki o polityce publicznej. Ta atrakcyjna perspektywa poznawcza zezwala na namysł nad unijną polityką regionalną jako działaniem, w wyniku którego władza, a także obywatele organizują proces rozwiązywania problemów związanych z rozwojem. Mowa tutaj o sferze solidnych działań, a nie tylko walki o władzę.
Autor dokonuje oceny podejścia opartego na politykach publicznych na podstawie analizy polityki regionalnej w kontekście jej optymalizacji. Nie bez znaczenia pozostaje środowisko instytucjonalne, dekonstrukcja europejskiego procesu politycznego rozumianego jako kolekcja etapów angażujących rozmaitych aktorów, instrumenty, procedury i interakcję pomiędzy nimi. To wszystko składa się na cykl tworzenia polityki regionalnej UE także w krajach członkowskich, a zatem i w Polsce.
