Praca, skonstruowana jako publikacja trzytomowa, stanowi próbę uchwycenia najmocniej oryginalnych i oryginalnych aspektów urbanistyki francuskiej, upoważniających do wykorzystania określenia „la française", które przez swój innowacyjny charakter odegrały ważną rolę w wypracowaniu zasad kształtowania przestrzeni miejskiej w Europie. Zasygnalizowany w tytule zakres chronologiczny – 1000 lat – zmienia, popularną w literaturze przedmiotu, opinię wiążącą francuską szkołę planowania miast przede wszystkim z okresem absolutyzmu i działaniami barona Haussmanna przy XIX-wiecznej przebudowie Paryża i doktryną paryskiej École des Beaux-Arts. Zawarte w podtytule określenie „dopełnienie obrazu" ma uwypuklić fakt, iż praca nie demonstruje całokształtu ewolucji urbanistyki francuskiej, a jedynie uzupełnienia jej charakterystykę poprzez pewne nieznane lub niedocenione w dotychczasowej literaturze zjawiska, których identyfikacja stała się osiągalna dzięki badaniom własnym autorów.