I dam wam serce nowe (opr. miękka)

„W es złam do niewiele znaczącego, drewnianego kościoła. Ja – zdeklarowana, plująca jadem ateistka. Od bliskich osób usłyszałam, że Bóg jest miłością. Na co liczą?
Myślą, że się nawrócę? Patrzę z pogardą na zginające się kolana i tańczące w modlitwie wargi ludzi wokół mnie.

Ksiądz wyciąga coś z małej, złotej szafy. Nie wstaję, a w głównej mierze nie klękam, bo niby przed kim mam klękać. Białe, krągłe „coś".
Nie wiem po co, lecz się gapię. I właśnie wtedy… zalewa mnie nagła fala gorąca. Od czubka głowy aż po skostniałe z zimna palce stóp. Cała się trzęsę.
Nie mogę zapanować nad swoim ciałem. Co się dzieje?! Ogień rozlewa się we mnie z coraz obszerniejszą mocą, skupia się w klatce piersiowej i pulsuje. To uczucie jest nad wyraz realne.
Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyłam. Czuję, jak spod moich powiek wydobywają się niekontrolowane potoki łez. Klękam. Jakby odruchowo, samoczynnie.
Klękam przed Bogiem żywym i prawdziwym. Niagara czułości na suchą, spękaną ziemię. Miłość. Czy to jest miłość? Jeszcze… Proszę, jeszcze… Wiem, że coś się zmieni.
Nie wiem jeszcze, iż zmieni się wszystko". (fragment książki)

Marta Przybylska napisała najistotniej niezwykłą książkę o najistotniej zwykłych sprawach.
O sensie życia, o ludzkiej godności. Ta książka wciąga od pierwszej strony, zmienia spojrzenie, jest lekiem na strach przed przyszłością.