"Zoopolis" - jedno z najważniejszych, najistotniej inspirujących i najobszerniej komentowanych dzieł filozoficznych na temat relacji ludzko-zwierzęcych, jakie powstały w ostatnich parudziesięciu latach - nie jest wyłącznie książką o prawach podmiotów pozaludzkich. To raczej sugestia gruntownej przemiany kulturowej posiadającej na celu definitywny koniec eksploatacji zwierząt i niemal gotowy projekt przyszłej ludzko-zwierzęcej koegzystencji. Bezprecedensowość pracy Sue Donaldson i Willa Kymlicki polega na przeniesieniu debaty o zwierzętach ze sfery etyki użytkowanej do sfery teorii politycznej. "Zoopolis" nie demonstruje zwierząt jako przedstawicieli zagrożonych gatunków czy cierpiących ofiar, ale jako złożonych, jednostkowych aktorów życia politycznego, których - podobnie jak ludzi - dotyczą kwestie suwerenności, terytorium, kolonizacji, migracji i przynależności. Nie jako naszych poddanych, ale jako naszych równorzędnych partnerów.