DWULUFOWY SYGNOWANY PISTOLET wytworzonY DLA NAPOLEONA W 1806 r. Przez ST. ETIENNE
WYOBRAŹ SOBIE JAK TA spektakularna REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.
WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.
(1026)
wartość nie zawiera skrzyneczki. Aby ją zamówić wystarczy wysłać do nas maila w tej sprawie po dokonaniu zakupu.
Materiał:
stop cynku i aluminium i drewno
Producent: Denix Hiszpania
długość kompletna: 36 cm
waga: 1,2 kg
To nie jest blaszana zabawka tylko realistyczna replika, której wagę poczujesz w rękach (waga i wymiary wzorowane na oryginale). Pistolet ma 2 lufy. Historyczny archetyp był tworzony w znanym zakładzie St. Etienne. Replika ma dwa aktywne spusty.
Nasze repliki broni palnej wytwarzane są ze specjalnych stopów, co uniemożliwia przypasowanie ich do wystrzeliwania jakiejkolwiek amunicji (nasze repliki są pozbawione jakichkolwiek cech broni w rozumieniu ustawy o broni i amunicji). Nie jest to broń prawdziwa pozbawiona cech użytkowych w rozumieniu ustawy o broni i amunicji, gdzie proces pozbawiania cech użytkowych jest bardzo rygorystycznie dostosowywany prawem (specjalne zakłady rusznikarskie itp.). Nasze repliki nie stanowią broni albo jej przeróbek i jako repliki mogą być kupowane bez zezwoleń. Repliki broni palnej w naszym sklepie stanowią wyłącznie artykuły dekoracyjne.
Poniżej kilka ciekawych informacji:
"Broń czarnoprochowa - wariant broni palnej w której wystrzelenie pocisku jest efektem gwałtownego spalania czarnego prochu. Dziś taką broń w użyciu bojowym prawie zupełnie zastąpiła broń, w której spalane są przeróżnego rodzaju prochy bezdymne, tzw. Nitro.
Bronią czarnoprochową są wszystkiego typu działa i broń ręczna wyprodukowane do końca XIX wieku (a także ich późniejsze repliki), gdyż w tym wieku wynaleziono inne materiały miotające poza prochem czarnym, zwykle pokaźnie wydajniejsze i nie kreujejące dymu (prochy bezdymne). Broń czarnoprochowa była w głównej mierze ładowana odprzodowo, tj. Od strony lufy, osobno prochem i pociskiem, ewentualnie wieloma pociskami, różnorodnymi elementami uszczelniającymi takimi jak przybitki, flejtuchy. Istnieją także liczne przykłady broni czarnoprochowej odtylcowej, np. Niemiecki model 1842, tzw. Karabin Dreysego. W późnej broni czarnoprochowej stosowano amunicję scaloną, bocznego bądź centralnego zapłonu, w papierowych gilzach lub łuskach.
W działach i wczesnej ręcznej broni palnej, np. Rusznicach, samopałach, proch zapalał tlący się lont umieszczony w otworze w lufie w miejscu, gdzie znajdował się ładunek. Od XV wieku w broni ręcznej wykorzystywano różnorodne rodzaju mechanizmu odpalającego ładunek za pociągnięciem spustu - zamki: lontowy, kołowy, skałkowy, kapiszonowy, iglicowy (używany w broni na amunicję scaloną, głównie w 2. Połowie XIX wieku), występujące w licznych wariacjach. Większość egzemplarzy broni czarnoprochowej odprzodowej miała lufę gładką, ze względu na trudności techniczne wykonania gwintu oraz z zasady kłopotliwe ładowanie broni gwintowanej od przodu, kiedy pocisk trzeba było przepchnąć przez całą lufą, uważając by go nie odkształcić. Istniały jednak egzemplarze gwintowane, przeznaczone szczególnie do polowania, dla strzelców wyborowych itp. W późniejszej broni odtylcowej lufę przeważnie gwintowano, w ten sposób znacznie zwiększając jej celność. W broni ręcznej dedykowanej do strzelania śrutem - niektórych strzelbach myśliwskich, garłaczach, a także w kartaczach, gwintu nigdy nie stosowano. Broń czarnoprochowa może być asygnowana do strzelania jednocześnie kulami, pociskami niekulistymi (tylko gwintowana), jak i śrutem"1.
"Zamek skałkowy to zamek ręcznej broni palnej odprzodowej, potocznie nazywanej flintą, od ang. Flint - krzemień, w którym zapalenie prochu na panewce następuje od iskier powstałych przy uderzeniu skałki (krzemienia) zamocowanej w szczękach kurka o krzesiwo (płytkę metalową) przymocowane z prawej strony broni. Po naciśnięciu spustu broni,kurek ze skałką opadał na krzesiwo. Iskry padały na panewkę z prochem zapalając go. Płomień z panewki poprzez otwór zapałowy z boku lufy dostawał się do komory wywołujac zapłon ładunku prochowego. Zamek skałkowy wynaleziony został ok. 1570 roku, a rozpowszechnił się na początku XVII w, wypierając wcześniej używane zamki lontowe i kołowe. Zastąpienie pirytu używanego w zamku kołowym krzemieniem pozwoliło na uproszczenie i potanienie konstrukcji, a przy tym obszerne uproszczenie obsługi broni. Zamek skałkowy używany był powszechnie od XVII do połowy XIX wieku (do końca broni odprzodowej), zastąpiono go przez zamek kapiszonowy, następnie przez broń odtylcową.
Zamek skałkowy rodzaju francuskiego - wynaleziony ok 1630 roku. Zmiany tego zamka skałkowego polegały na tym, iż pokrywa panewki i krzesiwo stały się jedną częścią stwarzając najpopularniejszy rodzaj zamka skałkowego na świecie. Prawie wszystkie muszkiety i karabiny z XVIII-XIX wieku były wyekwipowane w ten rodzaj zamka"2.
1-Broń czarnoprochowa [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2008-09-6 12:41Z [dostęp: 2008-09-9 17:21Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bro%C5%84_czarnoprochowa&oldid=13980739
2-Zamek skałkowy [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2007-08-19 07:23Z [dostęp: 2008-09-9 17:15Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zamek_ska%C5%82kowy&oldid=9113557