PISTOLET POJEDYNKOWY Z ZAMKIEM SKAŁKOWYM Z XVIII w.
WYOBRAŹ SOBIE JAK TA efektowna REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.
WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.
WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.
(K1102-L)
Materiał:
stop cynku i aluminium, a także imitacja kości słoniowej
Producent: Hiszpania
długość 31 cm
waga: 0,8 kg
To nie są blaszane zabawki tylko realistyczne repliki, których wagę poczujesz w rękach (waga i wymiary wzorowane na oryginałach).
Nasze repliki broni palnej produkowane są ze specjalnych stopów, co zapobiega dostosowanie ich do wystrzeliwania jakiejkolwiek amunicji (nasze repliki są pozbawione jakichkolwiek cech broni w rozumieniu ustawy o broni i amunicji). Nie jest to broń prawdziwa pozbawiona cech użytkowych w rozumieniu ustawy o broni i amunicji, gdzie cykl pozbawiania cech użytkowych jest szczególnie rygorystycznie regulowany prawem (specjalne zakłady rusznikarskie itp.). Nasze repliki nie stanowią broni albo jej przeróbek i jako repliki mogą być kupowane bez zezwoleń. Repliki broni palnej w naszym sklepie stanowią tylko artykuły dekoratywne.
Poniżej kilka atrakcyjnych informacji:
Taka broń była istotnie celna na odległości 20 jardów, gdyż większość pojedynków odbywała się właśnie na taką odległość. Na ogół pistolety tego typu, a także ich repliki są zaopatrzone w najprostszy celownik. Znane są także przypadki oszustw. Niektórzy uczestnicy pojedynków wykonywali na części lufy bruzdowanie, w taki sposób by pozostawić gładką tylko końcową część lufy. Działanie takie istotnie zwiększało celność broni. Ponadto celność powiększały bardzo delikatne i czułe spusty, które nie wymagały zastosowania siły jak przy klasycznych pistoletach.
"Broń czarnoprochowa - typ broni palnej w której wystrzelenie pocisku jest konsekwencją gwałtownego spalania czarnego prochu. Dziś taką broń w użyciu bojowym prawie zupełnie zastąpiła broń, w której spalane są zróżnicowanego rodzaju prochy bezdymne, tzw. Nitro.
Bronią czarnoprochową są wszystkiego typu działa i broń ręczna produkowane do końca XIX wieku (a także ich późniejsze repliki), gdyż w tym wieku wynaleziono inne materiały miotające poza prochem czarnym, zwykle wyraźnie efektywniejsze i nie tworzyjące dymu (prochy bezdymne). Broń czarnoprochowa była przeważnie ładowana odprzodowo, tj. Od strony lufy, osobno prochem i pociskiem, ewentualnie wieloma pociskami, zróżnicowanymi elementami uszczelniającymi takimi jak przybitki, flejtuchy. Istnieją także liczne przykłady broni czarnoprochowej odtylcowej, np. Niemiecki model 1842, tzw. Karabin Dreysego. W późnej broni czarnoprochowej użytkowano amunicję scaloną, bocznego bądź centralnego zapłonu, w papierowych gilzach lub łuskach.
W działach i wczesnej ręcznej broni palnej, np. Rusznicach, samopałach, proch zapalał tlący się lont umieszczony w otworze w lufie w miejscu, gdzie znajdował się ładunek. Od XV wieku w broni ręcznej używano zróżnicowane typu mechanizmu odpalającego ładunek za pociągnięciem spustu - zamki: lontowy, kołowy, skałkowy, kapiszonowy, iglicowy (użytkowany w broni na amunicję scaloną, zwykle w 2. Połowie XIX wieku), występujące w licznych wariacjach. Większość egzemplarzy broni czarnoprochowej odprzodowej miała lufę gładką, ze względu na trudności technologiczne wykonania gwintu i z zasady kłopotliwe ładowanie broni gwintowanej od przodu, kiedy pocisk trzeba było przepchnąć przez całą lufą, uważając by go nie odkształcić. Istniały jednak egzemplarze gwintowane, przeznaczone nad wyraz do polowania, dla strzelców wyborowych itp. W późniejszej broni odtylcowej lufę głównie gwintowano, w ten sposób istotnie zwiększając jej celność. W broni ręcznej asygnowanej do strzelania śrutem - niektórych strzelbach myśliwskich, garłaczach oraz w kartaczach, gwintu nigdy nie stosowano. Broń czarnoprochowa może być przeznaczona do strzelania zarówno kulami, pociskami niekulistymi (tylko gwintowana), jak i śrutem"1.
"Zamek skałkowy to zamek ręcznej broni palnej odprzodowej, potocznie nazywanej flintą, od ang. Flint - krzemień, w którym zapalenie prochu na panewce następuje od iskier powstałych przy uderzeniu skałki (krzemienia) zamocowanej w szczękach kurka o krzesiwo (płytkę metalową) przymocowane z prawej strony broni. Po naciśnięciu spustu broni,kurek ze skałką opadał na krzesiwo. Iskry padały na panewkę z prochem zapalając go. Płomień z panewki poprzez otwór zapałowy z boku lufy dostawał się do komory wywołujac zapłon ładunku prochowego. Zamek skałkowy wynaleziony pozostał ok. 1570 roku, a rozpowszechnił się na początku XVII w, wypierając wcześniej użytkowane zamki lontowe i kołowe. Zastąpienie pirytu używanego w zamku kołowym krzemieniem pozwoliło na uproszczenie i potanienie konstrukcji, a przy tym znaczne uproszczenie obsługi broni. Zamek skałkowy używany był powszechnie od XVII do połowy XIX wieku (do końca broni odprzodowej), zastąpiono go poprzez zamek kapiszonowy, następnie poprzez broń odtylcową.
Zamek skałkowy typu francuskiego - wynaleziony ok 1630 roku. Zmiany tego zamka skałkowego polegały na tym, że pokrywa panewki i krzesiwo stały się jedną częścią stwarzając najpopularniejszy rodzaj zamka skałkowego na świecie. Prawie wszystkie muszkiety i karabiny z XVIII-XIX wieku były wyposażone w ten rodzaj zamka"2.
1-Broń czarnoprochowa [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2008-09-6 12:41Z [dostęp: 2008-09-9 17:21Z]. Przystępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bro%C5%84_czarnoprochowa&oldid=13980739
2-Zamek skałkowy [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2007-08-19 07:23Z [dostęp: 2008-09-9 17:15Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zamek_ska%C5%82kowy&oldid=9113557
